Ο ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης, μίλησε για εκείνους που θέλουν αλλά και εκείνους που αρνούνται να αλλάξουν. Για αυτούς που αναλαμβάνουν την προσωπική ευθύνη και για εκείνους, που ρίχνουν πάντα το φταίξιμο στους άλλους.
Ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του με τίτλο “Αλλάζει ο άνθρωπος;” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Αρμός”:
“Οι άνθρωποι αν αφεθούν στο μοιραίο, δεν αλλάζουν επειδή ο καιρός περνάει. Απλώς η φθορά τους αλλοιώνει και γερνούν και πεθαίνουν μέσα στην παραίτηση.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή έζησαν κάποια συνταρακτικά γεγονότα. Θα τα ξεχάσουν την επόμενη στιγμή, δίχως να αφήσουν να τους αγγίξουν. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή ερωτεύτηκαν. Θα ξενερώσουν μετά από την πρώτη απογοήτευση.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή άλλαξε η οικονομική τους περιουσία. Θα γίνουν απλώς χειρότεροι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή το βιογραφικό τους θα γεμίζει με πολλούς ακαδημαϊκούς τίτλους. Η ζωή τους θα είναι άδεια”.
Η συζήτηση μαζί του έχει ως εξής:
Eρώτηση: Οι άνθρωποι, λοιπόν, αλλάζουν αν...;
Απάντηση: Αν το θέλουν πραγματικά και αν αποφασίσουν ότι η προηγούμενη κατάσταση της ζωής τους δεν τους συμφέρει.
Αν υπάρξει κάποιος που θα τους εμπνεύσει, αν έχουν ένα βλέμμα που θα τους κοιτάξει με αγάπη, ώστε να μπορέσουν να υπερβούν την αποσταθεροποίηση που δημιουργεί κάθε αλλαγή.
Αν αναρωτηθούν μετά από μια αποτυχία προς τα πού πρέπει να πάνε. Αν ρίχνουν το φταίξιμο για την αποτυχία τους στην μοίρα ή στους άλλους η πιθανότητα να αλλάξουν είναι μηδαμινή.
Τα υλικά της αλλαγής
Ερ.: Τι υλικά χρειάζονται για την αλλαγή;
Απ.: Η επιθυμία και η συνειδητή απόφαση. Η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης. Η αξιοποίηση του λάθους και της αποτυχίας και τέλος το πείσμα. Το “άγιο πείσμα” όπως το ονομάζω, που σου επιτρέπει να υπερασπιστείς την επιθυμία σου ακόμη και όταν όλα τα δεδομένα είναι εναντίον σου.
Ερ.: Γιατί η αλλαγή του άλλου είναι μια ουτοπία;
Aπ.: Πρόκειται για φαντασίωση, για μια ψευδαίσθηση. Κάνεις μια σχέση και επενδύεις σ’ αυτή την ψευδαίσθηση που σε οδηγεί στη ματαίωση και στον χωρισμό. Για παράδειγμα, οι συμβουλές των γονιών στα παιδιά τους πέφτουν στο κενό. Το ζευγάρι προσπαθεί να αλλάξει ο ένας τον άλλο, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά.
Ποιοι δεν θέλουν να αλλάξουν;
Ερ.: Υπάρχουν κι εκείνοι που δεν θέλουν να αλλάξουν. Ποιοι είναι αυτοί;
Aπ.: Υπάρχουν άνθρωποι που τη μιζέρια, την αρρώστια, την ανημποριά τους τη χρησιμοποιούν για να εξουσιάζουν τους άλλους, δημιουργώντας τους ενοχές. Η αδυναμία τους είναι η δύναμή τους για εξουσία απέναντι στους διπλανούς τους. Υπάρχουν και οι ναρκισσιστές οι οποίοι επίσης δεν αλλάζουν. “Λιβανίζουν” την εικόνα τους, την πουλάνε καθημερινά, θαυμάζουν τον εαυτό τους και δεν ξέρουν να αγαπούν. Υπάρχει άλλη μια κατηγορία, που ολοένα αυξάνεται. Είναι οι εξαρτημένοι. Εξάρτηση δεν έχουμε μόνο από ουσίες, έχουμε για παράδειγμα και από το διαδίκτυο. Παγιδεύονται, λοιπόν, σε μια εικονική πραγματικότητα, μια ψευδαίσθηση ζωής.
Η φυλακή του “πρέπει”
Ερ.: Τι είδους άνθρωποι είναι εκείνοι που στη ζωή τους κυριαρχεί το “πρέπει”;
Aπ.: Μέσα τους λαχταρούν να ζήσουν αλλά είναι σαν τους μαθητές που πρέπει πρώτα να κάνουν τα μαθήματά τους τέλεια και μετά να παίξουν. Γίνονται ρομπότ. Αλλά το ζητούμενο είναι να χαιρόμαστε τη ζωή, την ομορφιά της, τις σχέσεις μας, τους φίλους μας, την οικογένειά μας. Το “πρέπει” είναι για πολλούς μια φυλακή. Λένε οι γονείς στα παιδιά ότι πρέπει να διαβάσουν, αλλά το διάβασμα δεν αξίζει να το βλέπεις σαν υποχρέωση, αλλά σαν ένα άνοιγμα σ’ ένα νέο κόσμο.
Για πολλούς το μαγείρεμα είναι ένα βάρος αλλά το μαγείρεμα αξίζει όταν γίνεται με αγάπη, όταν γίνεται με χαρά, όταν μοιράζεσαι το φαγητό σου με ανθρώπους που αγαπάς.
Το δικό μου νόημα της ζωής
Ερ.: Ποιο είναι για εσάς το νόημα της ζωής;
Απ.: Αν κυνηγάμε μόνο τις χαρούμενες στιγμές, χάνεται το κεντρικό νόημα της ζωής και μένει ένας άδειος άνθρωπος. Μετά το κυνήγι της ευχαρίστησης πρέπει να σκεφτούμε και άλλα πράγματα. Για εμένα το νόημα είναι η ανακάλυψη της σοφίας, της προσωπικής τελείωσης, της αυτογνωσίας. Να συμπορεύομαι με ανθρώπους δίπλα μου και ό,τι καλό ανακαλύπτω, να το μοιράζομαι με τους θεραπευόμενούς μου, την οικογένειά μου, με τα αγαπημένα μου πρόσωπα”.
Άννα Κωνσταντουλάκη
Πηγή: patris.gr
