Όλοι οι παραμυθάδες το ξέρουμε καλά πως οι δράκοι στα παραμύθια, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, πάντα κάνουν πλούσιο (ψυχικά) τον ήρωα. Συχνά βρίσκονται κοντά στην πηγή του πλούτου (το νερό της πολιτείας, τη φυλακισμένη βασιλοπούλα...) και απαγορεύουν την πρόσβαση σ΄αυτή την πηγή, αλλά στην ουσία μόνο στους δειλούς κι αδύναμους, γιατί δουλειά τους είναι να φυλάνε το πολύτιμο νερό ή την πεντάμορφη του κόσμου για τον αντρειωμένο ήρωα (δηλαδή εμάς) που θα πρέπει να τους αφανίσει (ή να τους ξεγελάσει ή να δεχτεί να γίνουν οι μαγικοί του βοηθοί) για να το (την) κατακτήσει.
Πάντα συμπαθούσα τους δράκους -που είναι συχνά θεόχαζοι και ποτέ αληθινά κακοί- γιατί πιστεύω πως είναι σημαδούρες σε κάτι κρυμμμένο και πολύτιμο που χάρη σ΄αυτούς μπορούμε να το διακρίνουμε από μακριά. Οι δράκοι των παραμυθιών μας γνέφουν για να τους «δούμε» και συγχρόνως να «δούμε» στη βασιλοπούλα που φυλάνε ζηλότυπα κάποια σημαντική πτυχή στο νόημα της ζωής μας. Θα έλεγα ότι, με τη σκοτεινή τους παρουσία, προβάλλουν το πολύτιμο ζητούμενο που είναι γεμάτο φως.
Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουμε τους δράκους των άλλων και αγνοούμε ή φιμώνουμε ή κουκουλώνουμε τους δικούς μας. Μάλιστα συχνά διακρίνουμε στους ξένους δράκους χαρακτηριστικά των δικών μας δράκων χωρίς να μπορούμε να δούμε ότι αυτοί οι «ξένοι» δράκοι που δήθεν καθόλου δεν μας αφορούν είναι σημαδούρες στις μυστικές τους χάρες (ή στις δικές μας κρυφές χάρες) που αγνοούμε.
Το χειρότερο είναι ότι στην πορεία αυτογνωσίας μας μπορούμε να πέσουμε σε μια άλλη παγίδα: εντοπίζουμε τον δράκο, αυτός απειλεί να μας φάει, παλεύουμε μαζί του και αντί να τον αφανίσουμε ή να τον ξεγελάσουμε και να ελευθερώσουμε τη βασιλοπούλα, παίζουμε με τους δικούς του όρους και τον τρώμε εμείς.
Αποτέλεσμα: τον ενσωματώνουμε, γινόμαστε δράκοι στη θέση του δράκου και τα δρακίσια μάτια μας δεν βλέπουν πια τη βασιλοπούλα μας, βλέπουν μονάχα δράκους (τους δράκους των διπλανών μας). Κι η ζωή μας -μια δρακίσια ζωή, στο υπάνθρωπο επίπεδο του δράκου- αναλώνεται στο να χαζεύουμε τις σκοτεινές πλευρές των άλλων και φως πουθενά.
Ένας ασφαλής τρόπος να μη διακρίνουμε τον δικό μας δράκο (δράκους) είναι να βλέπουμε ότι κατοικεί μέσα μας μια ψεύτικη βασιλοπούλα (βασιλοπούλες) που τη (τις) φτιάξαμε στο μυαλό μας για ν΄αντέξουμε το βάρος της ύπαρξής μας. Αυτό μου θυμίζει συνεντεύξεις των μις στα καλλιστεία των παιδικών μου χρόνων (προ τηλεόρασης).
Παρότι παιδί, θαμπωμένο από την ομορφιά των κοριτσιών, πάντα παραξενευόμουνα που στην ερώτηση «ποιο είναι το μεγαλύτερό σας ελάττωμα;» η τυποποιημένη απάντηση ήταν «η γενναιοδωρία» (απέναντι σε αγνώμονες) ή «η εμπιστοσύνη» (απέναντι σε προδότες) ή η »ειλικρίνεια» κλπ... Πάντα υπήρχε ένα προτέρημα που παρουσιαζόταν σ΄ένα περιτύλιγμα θυματοποίησης και ποτέ ένα πραγματικό ελάττωμα. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που δηλώνουν (με λεπταίσθητους ή χοντροκομμένους τρόπους) ότι είναι άγγελοι-θύματα των άλλων, έχουν με βεβαιότητα μεταμφιέσει τους δράκους τους σε βασιλοπούλες και η αληθινή τους βασιλοπούλα κινδυνεύει να μείνει φυλακισμένη για πάντα.
Για μένα, οι δράκοι μας σχεδόν πάντα είναι οι ανασφάλειές μας. Συχνά ακούμε να λέγεται για κάποιον: «δεν είναι κακός, αλλά είναι ανασφαλής». Όμως αυτή η ανασφάλεια, όταν κακοφορμίσει, μπορεί να πάρει τη μορφή απληστείας, φθόνου, τσιγκουνιάς, χαζομάρας και δειλίας λογιών λογιών. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να εντοπίζουμε τέτοιους δράκους στους άλλους, αλλά τεράστιο ενδιαφέρον να τους εντοπίζουμε σε μας τους ίδιους.
Οι δράκοι θα μπορούσαν να είναι η τεράστια ενέργεια που έχουμε ΟΛΟΙ για (αυτο) καταστροφή, (αυτο) θεραπεία ή δημιουργία. Με δυο λόγια, οι δράκοι είναι αμφίσημοι. Η βασιλοπούλα θα μπορούσε να είναι η σκλαβωμένη «ελεύθερη» βούλησή μας για τη θετική χρήση αυτής της ενέργειας. Αν έχουμε το κουράγιο να ελευθερώσουμε την «ελεύθερη» βούλησή μας, θα μπορέσουμε να κάνουμε βήματα αυτογνωσίας, να αυτοθεραπευθούμε από παλιές πληγές και να δημιουργήσουμε μικρά ή μεγαλύτερα δώρα για μας και για τους άλλους.
Η βασιλοπούλα θα μπορούσε να είναι η ίδια η ικανότητά μας για βήματα αυτογνωσίας. Οι δράκοι σηματοδοτούν τη βασιλοπούλα-αυτογνωσία γιατί μας δείχνουν ποια είναι τα όρια της αντοχής μας για να την προσεγγίσουμε, ποια είναι τα όρια που βάζουμε στις δικές μας οφειλές και στις οφειλές των άλλων (άραγε εμείς δεν χρωστάμε τίποτα σε κανέναν, ενώ οι άλλοι μας χρωστάνε;), ανάμεσα στο «καλό» και στο «κακό» που ισχύει για μας και στο «καλό» και στο «κακό» που ισχύει για τους άλλους.
Μήπως τελικά οι αμφίσημοι δράκοι (σαν τις αμφίσημες γριές των παραμυθιών, μονάχα που οι γριές είναι σοφές ενώ οι δράκοι χαζοί) συμβολίζουν τα όρια της δικής μας αμφισημίας;
Το παραμύθι μας λέει να ξεσκεπάσουμε τις μεταμφιεσμένες (από μας) βασιλοπούλες -είναι δράκοι – να αναζητήσουμε τις φιμωμένες, αγνοημένες και κακοποιημένες (πάντα από μας τους ίδιους) αληθινές μας δυνατότητες αυτογνωσίας (που σύμφωνα με τον Ρίλκε μπορεί να είναι βασιλοπούλες μεταμφιεσμένες σε δράκους) και να φανούμε αντάξιοί τους («ωραίοι και γενναίοι»).
