«Όσο μεγαλύτερη είναι η Επιθυμία και όσο περισσότερο φαίνεται να υστερεί η Πραγματικότητα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η Δυστυχία.
Δεν μπορώ πάντα να κάνω την Πραγματικότητα να μοιάζει μ’ αυτό που επιθυμώ κι ελπίζω.
Κι αυτή είναι μεγάλη δυσκολία, γιατί αυτό που επιθυμώ, όχι μόνο δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά σχεδόν ουδέποτε είναι απολύτως δυνατό.
Πράγμα που σημαίνει: η Πραγματικότητα δεν συμφωνεί σχεδόν ποτέ με τις Επιθυμίες, εκτός αν έχω προσδοκίες που εξαρτώνται αποκλειστικά από μελλοντικές στρατηγικές πρακτικά δυνατές. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα τις έλεγα καν προσδοκίες: θα προτιμούσα να τις ονομάσω Σχέδια.
Η Προσδοκία έχει να κάνει με την έκβαση, με το αποτέλεσμα, όχι με τη διαδρομή.
Το Σχέδιο έχει να κάνει με τη διαδικασία, τη διαδρομή όχι με το αποτέλεσμα.
Ο μόνος τρόπος για να λύσουμε αυτή την εξίσωση, ώστε να πάψει να βγάζει ένα αποτέλεσμα Δυστυχίας, είναι να δουλέψουμε πάνω στην Επιθυμία, κι όχι μόνο πάνω στην Πραγματικότητα» (σελ. 96-97).
«Κάθε φορά που νιώθουμε δυστυχισμένοι, πασχίζουμε (πολλές φορές ανόητα και πεισματικά) ν’ αλλάξουμε την πραγματικότητα, να την κάνουμε να μοιάζει περισσότερο μ’ αυτό που περιμέναμε απ’ αυτήν, να πιέσουμε τα πράγματα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση… χωρίς να σκεφτόμαστε, ότι, αν αυτό που θέλουμε πραγματικά είναι να είμαστε ευτυχισμένοι, η προσπάθειά μας θα μπορούσε να είναι μάλλον εσωτερική παρά εξωτερική, να έχει να κάνει περισσότερο με τις προσδοκίες μας παρά με την πραγματικότητα, περισσότερο μ’ αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε παρά μ’ αυτό που αντιμετωπίζουμε στην πραγματικότητα» (σελ. 98).
Μπουκάι, Χόρχε. (2012).
Ο Δρόμος της Ευτυχίας.
Αθήνα: Opera, σελ. 91-100.
