Στις πόλεις οι άνθρωποι ταξινοµούσαν τους καλλιτέχνες µε βάση τη δεξιοτεχνία τους, µε στόχο να ξεχωρίσουν τους καλύτερους σε κάθε τοµέα – ζωγραφική, σχέδιο, γλυπτική, τραγούδι … Αυτά έλεγε, η κουκουβάγια που είχε ζήσει αιχµάλωτη και εξηγούσε σε σε όλα τα ζώα της ζούγκλας τις συνήθειες των ανθρώπων.
Η ιδέα να υιοθετήσουν τις ανθρώπινες συνήθειες κέρδισε τα ζώα και ίσως γι’ αυτό οργάνωσαν αµέσως ένα διαγωνισµό τραγουδιού. Δήλωσαν αµέσως συµµετοχή όλοι οι παρόντες, από το καναρίνι ως το ρινόκερο. Με την καθοδήγηση της κουκουβάγιας που είχε εκπαιδευτεί στην πόλη, αποφάσισαν ότι ο διαγωνισµός θα γινόταν µε γενική µυστική ψηφοφορία όλων των διαγωνιζομένων. Δηλαδή, η κριτική επιτροπή θα ήταν οι ίδιοι οι διαγωνιζόµενοι. Έτσι κι έγινε.
Όλα τα ζώα, συµπεριλαµβανοµένου και του ανθρώπου, ανέβηκαν στο βάθρο και τραγούδησαν κερδίζοντας ένα µικρό ή µεγάλο χειροκρότηµα του κοινού. Μετά, έγραψαν την προτίµησή τους σ’ ένα χαρτάκι και το έριξαν, διπλωµένο, σε µια µεγάλη κάλπη που τη φύλαγε η κουκουβάγια.
Όταν ήρθε η στιγµή της καταµέτρησης, η κουκουβάγια ανέβηκε στην πρόχειρη σκηνή και, µε τη βοήθεια δύο ηλικιωµένων πιθήκων, άνοιξε την κάλπη για να βγει το αποτέλεσµα εκείνης της «αδιάβλητης εκλογικής διαδικασίας», της «γενικής και µυστικής ψηφοφορίας- που ήταν «υπόδειγµα δηµοκρατίας», όπως είχε ακούσει να λένε οι πολιτικοί στις πόλεις. Ένας από τους δύο γέροντες τράβηξε το πρώτο ψηφοδέλτιο και η κουκουβάγια, µπρος στη γενική συγκίνηση, φώναξε: «Η πρώτη ψήφος, αδέρφια, είναι για τον φίλο µας το … γάιδαρο!»
Έπεσε σιωπή και ακολούθησαν µερικά διστακτικά χειροκροτήµατα. «Δεύτερη ψήφος: Ο γάιδαρος!» Γενική σαστιµάρα. «Τρίτη: Ο γάιδαρος!» Οι παρόντες άρχισαν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, έκπληκτοι στην αρχή, µε βλέµµα επιτιµητικό ύστερα και τέλος, όταν συνέχισαν να βγαίνουν ψήφοι υπέρ του γαϊδάρου, όλο και πιο ντροπιασµένοι. Αισθάνονταν ένοχοι για την ψήφο τους.
Όλοι ήξεραν ότι δεν υπήρχε χειρότερη φωνή από το απαίσιο γκάρισµά του κι ωστόσο, η µία µετά την άλλη, οι ψήφοι τον εξέλεγαν καλύτερο τραγουδιστή. Κι έτσι, τελικά, µόλις τελείωσε η καταµέτρηση, βγήκε η απόφαση ύστερα από «ελεύθερη απόφαση της αδέκαστης επιτροπής κριτών» ότι ο γάιδαρος µε το παράτονο και ενοχλητικό γκάρισµα ήταν ο νικητής. Και ανακηρύχτηκε ως «η καλύτερη φωνή της ζούγκλας και των περιχώρων.»
Η κουκουβάγια εξήγησε µετά τι είχε συµβεί. Κάθε διαγωνιζόµενος, θεωρώντας τον εαυτό του αδιαµφισβήτητο νικητή, είχε δώσει την ψήφο του στον χειρότερο του διαγωνισµού, που δεν θα αποτελούσε απειλή για τη νίκη του. Η εκλογή ήταν σχεδόν οµόφωνη. Μόνο δύο ψήφοι δεν ήταν για το γάιδαρο. Η µία ήταν η δική του. Επειδή πίστευε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει, ψήφισε µε ειλικρίνεια τη γαλιάντρα. Η άλλη, ήταν του ανθρώπου ο οποίος, φυσικά, είχε ψηφίσει τον εαυτό του …
«Βλέπεις λοιπόν, Ντεµιάν. Αυτό σηµαίνει µιζέρια στην κοινωνία µας. Όταν νιώθουµε τόσο σπουδαίοι και δεν αφήνουµε χώρο για τους άλλους, όταν πιστεύουµε ότι αξίζουµε πολλά και δεν µπορούµε να δούµε πέρα από τη µύτη µας, όταν φανταζόµαστε πως είµαστε υπέροχοι και δεν δεχόµαστε σε καµία περίπτωση να µείνει απραγµατοποίητη η επιθυµία µας, τότε πολύ συχνά, η µαταιοδοξία, η µικροψυχία, η ηλιθιότητα και η ποταπότητα µας κάνουν µίζερους. Όχι εγωιστές, Ντεµιαν, αλλά µίζερους. Μί-ζε-ρους!
ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
ΕΚΟΣΕΙΣ OPERA ANIMUS
