Χρ. Γιανναράς: “Το ζητούμενο δεν είναι να απομονωθεί η Ελλάδα, αλλά να ελευθερωθεί από τη δουλεία στον μιμητισμό, στον μεταπρατισμό, στη μειονεξία της ξιπασιάς από τη χρησιμολαγνεία του δυτικού μοντέλου”
Θεωρείτε πως μία αρχή για να
αλλάξει πορεία η χώρα μπορούν να είναι οι εκλογές; Ένα εκλογικό
αποτέλεσμα, μία αλλαγή κυβέρνησης είναι ένα πρώτο βήμα για να αλλάξει
πραγματικά μία χώρα;
“Ναι, αλλά μόνο αν στις εκλογές
εμφανιστεί αναπάντεχα ένας καινούργιος συντελεστής πολιτικών εξελίξεων:
ταλαντούχος ηγέτης, κόμμα με διαφορετική γλώσσα και διαφορετικό επίπεδο
σοβαρότητας, φιλοπατρίας, ανιδιοτέλειας. Αν τίποτε από αυτά δεν έχει
συμβεί μόνη η επανάληψη των εκλογών δεν γεννάει αλλαγές”.
Αν ορίζατε εσείς ποιο θα ήταν το πρώτο βήμα για μία ουσιαστική αλλαγή, τι θα επιλέγατε;
“Αυτό που προανέφερα: Ανάδειξη
καινούργιων κοινωνικών δυνάμεων που να προέρχονται από τη ρήξη με τους
επαγγελματίες της πολιτικής, και να έχουν θετική αντιπρόταση στον
αμοραλισμό και μηδενισμό των “προοδευτικών δυνάμεων”.
Για να γίνει ευκαιρία η
καταστροφή, πρέπει να συμβάλει ο καθένας από μας. Οι Έλληνες είναι
έτοιμοι να στήσουν ένα νέο οικοδόμημα;
“Δεν μπορώ να κάνω γενικές
διαπιστώσεις χωρίς να γίνομαι αυθαίρετος. Η καταστροφή μας
“ελληνικότητας”, που προκαλεί ντροπή, εξευτελισμό και υπανάπτυξη, είναι
ευκαιρία για να ανακαλύψει κάποιος (οι ελάχιστοι) προσωπικά την
ελληνικότητα που γεννάει αρχοντιά, αυτοσεβασμό, χαρά της ζωής. Έλληνας
πια γίνεσαι, δεν γεννιέσαι”.
Οι λεγόμενοι «πνευματικοί
άνθρωποι» αναλαμβάνουν την ευθύνη να συμβουλέψουν ή ακόμα και να
καθοδηγήσουν τον κόσμο για ένα καλύτερο αύριο;
“Οι λέξεις ηγεσία (“πνευματικοί
άνθρωποι”), συμβουλή, καθοδήγηση δεν μπορούν να είναι σταθερής
αντικειμενικότητας ετικέτες. Η απροδιόριστη “ποιότητα” αναδείχνει τον
ηγέτη και πείθει τους ανθρώπους να προσλαμβάνουν τον λόγο του ως
συμβουλή ή ως καθοδήγηση. Αν αγνοηθεί η ποιότητα, τότε ηγεσία, συμβουλή,
καθοδήγηση, μπορεί να διεκδικεί ότι δίνει ο οποιοσδήποτε ακόμα και οι
ολετήρες της χώρας ή οι κάπηλοι του ολέθρου”.
Θίγετε το γεγονός ότι,
προεκλογικά, οι πολιτικοί μιλούσαν για την οικονομία και δεν αναφέρονταν
σε τομείς, όπως η παιδεία και ο πολιτισμός. Θεωρείτε πως η πλειοψηφία
του κόσμου ενδιαφερόταν να ακούσει το πρόγραμμα των κομμάτων για τους
παραπάνω τομείς;
“Μα εκεί βρίσκεται το λάθος, χρόνια
τώρα, στο ότι οι επαγγελματίες της πολιτικής αντιλαμβάνονται την παιδεία
σαν επιμέρους τομέα κρατικής δραστηριότητας που μπορεί να εξαντλείται
σε επαγγελίες, “προγραμμάτων” εκπαιδευτικής πρακτικής, με χρησιμοθηρικά
αποκλειστικώς κριτήρια.
Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι παιδεία είναι η κατά κεφαλήν καλλιέργεια
και από αυτόν εξαρτάται η δημιουργικότητα-παραγωγικότητα της χώρας, το
κατόρθωμα ή το στραπάτσο της δημοκρατίας, η αποδοτική ή τυραννική του
πολίτη λειτουργία του κράτους. Η ποιότητα της ζωής”.
Πώς θα μπορούσε η χώρα μας να απαγκιστρωθεί από τα ξένα κράτη και να διατηρήσει την αυτονομία της;
“Το
ζητούμενο δεν είναι να απομονωθεί η Ελλάδα, αλλά να ελευθερωθεί από τη
δουλεία στον μιμητισμό, στον μεταπρατισμό, στη μειονεξία της ξιπασιάς
από τη χρησιμολαγνεία του δυτικού μοντέλου. Να ανακαλύψει ο Ελληνας τη
διαφορά του από τη Δύση, τη δική του ταυτότητα πολιτισμού. Μόνο όταν
έχεις δική σου ενεργό ταυτότητα μπορείς να μετέχεις επί ίσοις όροις στον
διεθνή στίβο και στην ιστορική επικαιρότητα, να προσλαμβάνεις
ο,τιδήποτε από οποιοδήποτε χωρίς να υποτάσσεσαι σε αυτό που
προσλαμβάνεις αλλά αφομοιώνοντας το στις δικές σου ανάγκες. Η
πολιτισμική διαφορά δεν σημαίνει αντιπαλότητα, σημαίνει δημιουργική
ετερότητα, αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, χαρά της ζωής”.
