Μήπως η ανάγκη σου να προσφέρεις σε αδειάζει;

Είναι όμορφο να βοηθά κάποιος και να φροντίζει τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω του είτε είναι γνωστοί είτε είναι άγνωστοι. 

Όμως για να υπάρχει "αντίκρισμα" και λέγοντας αντίκρισμα δεν εννοώ ανταπόδοση, χρειάζεται αυτή η "προσφορά" να είναι αυθεντική και να βγαίνει μέσα από την καρδιά αυτού που δίνει. 

Αν δίνει γιατί πρέπει ή γιατί δεν μπορεί να αρνηθεί ή από υποχρέωση ή για να διατηρήσει την εικόνα του "καλού παιδιού" ή από συνήθεια τότε συμβαίνει ενεργειακό άδειασμα και αυτός που δίνει, ο "φροντιστής" βρίσκεται κάποια στιγμή ξοδεμένος και ανήμπορος να βοηθήσει τον εαυτό του.

Όμως ακόμα κι αν πρόκειται για αυθεντική φροντίδα χρειάζεται ο φροντιστής να εξετάζει κάθε φορά αν η φροντίδα και η βοήθεια που έχει διάθεση να προσφέρει είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει εκείνη την στιγμή για τον άνθρωπο που χρειάζεται τη βοήθειά του. 

Μήπως επεμβαίνοντας ακόμα και μόνο για να προσφέρει στην ζωή κάποιου του στερεί την ευκαιρία να προσφέρει ο ίδιος στον εαυτό του; 

Μήπως του στερεί την ευκαιρία να αποκτήσει και πάλι την δύναμή του μέσα από αυτή την δοκιμασία; 

Ή μήπως δεν είναι αυτός (ο φροντιστής) το κατάλληλο πρόσωπο για να βοηθήσει την δεδομένη στιγμή αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά χρειάζεται κάποιος πιο ειδικός που ξέρει περισσότερα και μπορεί να τον βοηθήσει με ένα τρόπο πιο επαγγελματικό;

Μερικές φορές η ανάγκη μας να φροντίσουμε δημιουργεί ένα μοτίβο χρόνιας "προσφοράς", μια επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά, μια συνήθεια που συχνά ξεπερνά κι εμάς τους ίδιους. 

Μπροστά τρέχει η συνήθεια μας και πίσω ερχόμαστε εμείς νιώθοντας αναγκασμένοι όχι μόνο να την εξακολουθήσουμε αλλά και να την υποστηρίξουμε. 

Αυτό όμως δεν σημαίνει ούτε ότι κάνουμε πάντα το σωστό ούτε ότι προσφέροντας είμαστε καλοί άνθρωποι. Αν πίσω από την προσφορά μας κρύβεται η συνήθεια τότε χρειάζεται να το δούμε, να το συνειδητοποιήσουμε και να το αλλάξουμε.

Συνήθεια, δύσκολος αντίπαλος στο μονοπάτι της αλλαγής μας. 

Όμως αν η κάθε πράξη προσφοράς μάς αδειάζει ενεργειακά τότε χρειάζεται να επανεξετάσουμε το ποιοι είμαστε και να βρούμε τρόπους ώστε να εκπληρώνουμε αυτήν την ανάγκη προσφοράς χωρίς να ξοδεύουμε τον εαυτό μας.

 Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να δώσουμε προσοχή σε κάποια βασικά σημεία που θα μας βοηθήσουν να προσφέρουμε όχι μόνο στους άλλους αλλά και στον εαυτό μας

Βασικά σημεία συμπεριφοράς ενός άνθρωπου που φροντίζει τους άλλους 

Διάκριση: 

Είναι πολύ σημαντικό να ξέρει κάποιος πότε χρειάζεται να πει ναι και πότε όχι.

 Να ξέρει πότε μπορεί και πότε δεν μπορεί να βοηθήσει.

 Πότε χρειάζεται και πότε δεν χρειάζεται να βοηθήσει… μερικές φορές ένα ΟΧΙ είναι πιο βοηθητικό από μια πράξη φροντίδας.

Να δέχεται κι εκείνος την φροντίδα κάποιου άλλου: 

Ένας φροντιστής δεν είναι παντοδύναμος. Έχει και αυτός ανάγκη για φροντίδα και περιποίηση. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μάθει να δέχεται τις περιποιήσεις που μπορεί να του δώσει κάποιος άλλος.

 Να μην είναι πάντα ο δότης αλλά να γίνεται και ο δέκτης της φροντίδας κάποιου.

 Δύσκολο γιατί οι φροντιστές έχουν μάθει να δίνουν κι όχι να παίρνουν αλλά δεν είναι ακατόρθωτο… 

Να φροντίζει τον εαυτό του: 

Αξίζει και ο ίδιος την φροντίδα, την χαλάρωση, την απόλαυση. Και αξίζει να χαρίζει στον εαυτό του στιγμές προσφοράς φροντίδας και απελευθερωτικές.

 Η ζωή δεν είναι μόνο δίνω αλλά και παίρνω. Μόνο έτσι θα έχει την απαραίτητη σωματική, συναισθηματική και πνευματική αντοχή και ενέργεια για να φροντίζει τους άλλους

Να συνειδητοποιεί τα κίνητρα του:

Πολλές φορές κάποιος δίνει για να νιώθει εκείνος δυνατός και χρήσιμος και όχι επειδή αγαπά και νοιάζεται.

 Η προσφορά μέσα από τη δύναμη, τις περισσότερες φορές, τον κάνει χειριστικό.

 Αν κάποιος συνειδητοποιεί ότι μέσω της φροντισιάς γίνεται χειριστικός και ασκεί εξουσία είναι καλό να αποστασιοποιείται μέχρι οι προθέσεις του να ξαναγινούν αγνές και η προσφορά του να πηγάζει μέσα από την καρδιά του.

Να μάθει να ζητά βοήθεια:

Συνήθως επειδή έχει την τάση να προσφέρει και να αντιλαμβάνεται τις ανάγκες των άλλων νομίζει ότι και οι άλλοι αντιλαμβάνονται με την ίδια ευκολία το τι χρειάζεται και εκείνος.

 Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν την ικανότητα της ενσυναίσθησης και δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες των άλλων.

 Γι’ αυτό ΑΝ ο φροντιστής δεν θέλει να έχει στα χείλη του την πικρή γεύση της αδιαφορίας είναι καλό να μάθει να Ζητά Βοήθεια.

Η φροντίδα των άλλων δεν είναι υποχρέωση αλλά κάλεσμα: 

Είναι μια εσωτερική ανάγκη που εκδηλώνεται μέσα από την προσφορά. Δεν υπάρχει κανένας ηθικός νόμος ούτε και κανόνας που να λέει ότι κάποιος πρέπει να είναι συνεχώς διαθέσιμος. 

Η φροντίδα του Εαυτού είναι εξίσου σημαντική με την φροντίδα των άλλων. Και τις στιγμές που κάποιος δεν είναι διαθέσιμος για τους άλλους ας είναι Διαθέσιμος για τον Εαυτό του.

Ας Μην Το Ξεχνάμε Αυτό!

despoina palamari

via